هجرت، ندای آغاز

یک جورایی شد که ما هم از اینجا بریم. البته مثل خیلی از وبلاگ نویسها منظورم وبلاگ نیست. بلکه میخوام از اینجا از ایران از کشور عزیزم برم. حالا کجا میخوام برم و چی شد که میخوام برم باشه برای پست های بعدی، چون حال و هوای این پست رو عوض میکنه.

تا بحال به این شعر زیبای سهراب با این دید نگاه نکرده بودم . خصوصا عنوان شعر که واقعا بر من تاثیر گذاره : " ندای آغاز ... "

بوي هجرت مي‌آيد.
بالش من پر آواز پر چلچله‌هاست.
صبح خواهد شد و به اين كاسه آب آسمان هجرت خواهد كرد.
بايد امشب بروم.
بايد امشب چمداني را كه به اندازه پيراهن تنهايي من جا دارد، بردارم
و به سمتي بروم كه درختان حماسي پيداست،
رو به آن وسعت بي‌واژه كه همواره مرا مي‌خواند.
كفش‌هايم كو؟

من و همسرم هم مثل خیلی از جوانهای دیگر این مملکت که یا رفته اند و یا هوای رفتن دارند، از اینجا میریم.


نمیدونم چی شد که اینطور شد. یعنی واقعا دنبالش نبودم ولی فکر کنم همون خدایی که در این نزدیکیست برامون جور کرد تا بریم. تا شاید چند تا از بهانه ها رو برای غرغر ازم بگیره. تا به خودم بیام و در اواخر جوانی یک جواب نصفه و نیمه برای خودم دست و پا کنم. جوابی برای اون دنیا که ازم میپرسند که استعداد و جوانی رو صرف چی کردی؟ چی یاد گرفتی؟ چه فایده ایی داشت؟ چه فایده ایی رسوندی؟
نمیدونم شاید هم دارم اشتباه میکنم. شاید تصورم از آینده اشتباهه ولی این رو میدونم این تغییر برام لازمه. شاید فقط جایی که میروم جایی باشد برای کسب تجربه و جایی که به انسان احترام بیشتری بگذارند و زندگی کمی سر و سامون داشته باشه.
دلم برای همه دوستان تنگ میشه خصوصا برای پدر و مادرم عزیزم که تا ابد مدیونشونم و برادرام و زن برادرم که امیدوارم موفق باشند و پدر و مادر خانمم و خواهر و برادرخوبش و دوستان و همکاران.

تا بعد که اگر عمری باقی بود بیشتر براتون بنویسم.