اول از همه ببخشید که دیر به دیر آپ میکنم. مشغول تهیه وبلاگ دیگری برای معرفی سابقه کاری خودم بودم و سرم کمی شلوغ بود.
از همون روزهای اول که رسیدیم نیاز شدید به ماشین شخصی عمیقا احساس میشد. میشه گفت بدون ماشین زندگی تعطیل میشه. به همین دلیل سریعا دنبال یه ماشین در سایتهای مختلف گشتم
این سایت در تمام آمریکا (و بسیاری شهرهای دیگه دنیا) بسیار پر استفاده است و برای خرید و فروش و کاریابی و ... از اون استفاده میکنند و گذاشتن آگهی هم در اون رایگانه البته به علل نامعلوم در ایران این سایت فیلتره
بگذریم
خلاصه 4-5 روز بعد از ورودمون به اینجا یک
شورلت مالیبو 2002 به قیمتی که ماتیز عزیز رو فروختیم گرفتم.(هر دوشون همین رنگی هستند که میبینید!) البته با بیمه یک ساله قوای محرکه و مالیات و ...
البته کمی لنت ها و ترمزش ایراد داشت که با کمی قیافه حق به جانب و غرغر، توسط شرکت فروشنده برطرف شد.
یادش به خیر یه ماتیز کوچولو داشتیم که باهاش نصف ایران رو گشتیم. (مخلص آقا هادی هم هستیم)
فعلا با گواهینامه بین المللی ایران اینجا میشه رانندگی کرد. به زودی باید بریم دوباره امتحان بدیم.
بنزین هم قیمت خوبی پیدا کرده. قبل از اینکه ما بیاییم تا گالنی 5 دلار هم رسیده بود. همون روزهایی که توی ایران یه جورایی خوشحال بودیم که نفت گرون شده و بشکه ایی 140 دلار بود. ولی الان بنزین اینجا گالنی 1.6 دلار شده و با توجه به فاصله های زیادی اینجا باید همه رانندگی کنند، دیگه مردم دغدغه تهیه بنزین ندارند.
فکر میکنید بالاخره باید خوشحال باشیم که نفت ارزون شده یا ناراحت!
رانندگی کردن هم اینجا جالبه که بعدا براتون میگم.
راستی تا یادم نرفته اینم بگم که فکر کنم خیلی به درد صدا و سیما ایران میخوره و اون هم اینکه چند روز پیش 2 دقیقه برق منطقه ما قطع شد. البته صدا و سیما مسلما به این بیمزگی این رو نمیگه و کلی پیازداغ و ادویه توش میریزه.
تا بعد
